نوشتن چیزی فراتر از قرار دادن کلمات روی یک صفحه است. نوشتن وسیله‌ای برای بیان احساسات و افکار و همچنین انتقال اطلاعات در اختیار انسان‌ها قرار می‌دهد. فرآیند نوشتن، آنچه را که دیده نمی‌شود، ملموس می‌کند.
دنیایی را بدون نوشتن تصور کنید. بدون سیستم‌های نوشتاری اولیه، مانند خط میخی که توسط کاتبان بین‌النهرینی که عموماً اولین خط جهان محسوب می‌شود توسعه یافت، ایده نویسندگی و کتاب‌ها به سختی می‌توانست ظهور کند.
در آن صورت نسل‌های جدید هیچ سابقه تاریخی از نحوه زندگی اجداد خود نداشتند. روایت‌های شفاهی را می‌توان به راحتی به عنوان افسانه رد کرد، اما سوابق کتبی همان چیزی است که مورخان برای تصدیق و موثق بودن به آن تکیه می‌کنند.
علاوه بر این، نشر اکتشافات علمی و نوآوری‌های فناوری دشوار می‌شد. هیچ قانون ثبت‌شده، ضوابط قانونی، ساختار دولتی یا فرمانی نمیتوانست وجود داشته باشد. معاملات اقتصادی بسیار محدود می‌شد، منابع آموزشی مستند وجود نداشت و مردم دفتر خاطرات خود را نگه نمی‌داشتند.
بدون نوشتن، پیشرفت بشر احتمالاً به طرز چشمگیری کند می‌شد و اطلاعات جامع زیادی از بین می‌رفت. بیایید با هم در اختراع خط عمیق‌تر کاوش کنیم و بیاموزییم که چگونه این کار ساده، ارتباطات و تمدن را متحول کرد
چه کسی برای اولین بار نوشت؟
مورخان معتقدند که انسان‌ها حدود ۳۵۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح نوعی زبان را توسعه داده‌اند. اثبات این موضوع، نقاشی‌های غاری است که در دوره انسان کرومانیون (حدود ۵۰۰۰۰ تا ۳۰۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح) نگاشته شده‌اند. به نظر می‌رسد این نقاشی‌ها به بیان موقعیت‌های روزمره زندگی و روایت داستان‌های مختلفی می‌پردازند.
با این حال، این خط، خط واقعی نبود. زبان نوشتاری در ابتدایی‌ترین شکل خود در سومر، جنوب بین‌النهرین ، حدود ۳۵۰۰ تا ۳۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح پدیدار شد. این نوع خط شامل ایجاد علامت‌هایی روی گل رس مرطوب با یک تکه نی بود و «خط میخی» نامیده می‌شد.
خط میخی از کلمه‌ای لاتین به معنای «میخی شکل» گرفته شده است که نشان دهنده شکل ظاهری خطوط است. کاتبان برای ثبت متون از یک قلم نی برای ایجاد نمادهای خاص بر روی لوح‌های گلی استفاده می‌کردند و سپس آن را در آفتاب می‌پختند.
برای روشن شدن موضوع، اکثر کارشناسان معتقدند که پیدایش خط میخی حدود ۳۲۰۰ سال پیش از میلاد مسیح بوده است، که این یعنی ۱۵۰۰ سال قبل از انقراض ماموت‌های پشمالو.
از لوح‌های گلی تا خط هیروگلیف
چند صد سال بعد، مصری‌ها دست به قلم بردند . برخی از مورخان معتقدند که سفال‌های باستانی حاوی علائمی بوده‌اند که احتمالا تاریخ استفاده از هیروگلیف را حدود ۴۰۰۰ پیش از میلاد نشان می‌دهد. اما اکثریت بر همان تاریخ ۳۳۰۰ پیش از میلاد اتفاق نظر دارند.
هیروگلیف‌ها به عنوان زبان رسمی برای اعمال مذهبی توسعه یافتند و شامل اشکال و نمادهای دست‌ساز بودند. همه خطوط از سه نوع نشانه تشکیل شده بودند: لوگوگرام‌ها، واج‌نگارها و علائم تعیین‌کننده.
یونیان بسیاری از جمله هرودوت معتقد بودند که هیروگلیف‌ها به دلیل کیفیت زیبایی‌شناختی آنها، نوشته‌های مقدس شناخته می‌شدند. به همین دلیل، کلمه هیروگلیف از دو کلمه مقدس و نوشتار تشکیل شده است (هیرو و گلیفو). در زبان مصری به هیروگلیف‌ها به عنوان medu netjer به معنی «کلام خدایان» اشاره می‌کرد.
مصریان آنقدر علائم و نمادهای زیادی در هیروگلیف‌های خود داشتند که تعداد آنها به هزار رسید و سپس به ۷۵۰ کاهش یافت.
سرآغاز هیروگلیف‌ها مشخص نیست، اما کارشناسان معتقدند که ممکن است از تصاویر سنگی گرفته شده باشند. این تصاویر توسط جوامع ماقبل تاریخ که برای امرار معاش در صحرای غربی نیل شکار می‌کردند، ایجاد شده‌اند.
هیروگلیف‌ها هزاران سال، تا زمان بسته شدن معابد بت‌پرستان رومی در قرن پنجم میلادی، مورد استفاده قرار گرفتند. پس از این رویداد، هیروگلیف‌ها اساساً «گم شدند» تا اینکه ژان فرانسوا شامپولیون آنها را در دهه ۱۸۲۰ دوباره کشف کرد. شامپولیون از سنگ رزتا برای رمزگشایی زبان هیروگلیف استفاده کرد. بدون سنگ رزتا، هیروگلیف‌ها و تاریخ مصر همچنان یک راز باقی می‌ماندند.
خط پیشایلامی
نظام نوشتاری پروتو-ایلامی به صورت جزئی در اوایل عصر برنز و قبل از معرفی خط میخی ایلامی مورد استفاده قرار می‌گرفت.
در هزاره نهم پیش میلاد، سیستمی مبتنی بر ژتون در برخی از مناطق خاور نزدیک ایجاد شد. این ژتون‌ها در نهایت علامت‌گذاری شدند و به مهرهای گلی یا پاکت‌های علامت‌گذاری شده تکامل یافتند.
بیشتر مورخان بر این باورند که این مهرهای سفالی اولیه خط پروتو-عیلامی و خط میخی اولیه بوده‌اند. آنها همچنین پس از معرفی خط پروتو-عیلامی و خط میخی اولیه مورد استفاده قرار گرفتند.قدیمی‌ترین خط پروتو-عیلامی در شوش، ایلام، جنوب غربی ایران ، در ۳۱۰۰ سال پیش از میلاد پدیدار شد. این خط شامل حدود ۱۰۰۰ نشانه بود و هنوز به طور کامل رمزگشایی نشده است.
خط سندی
تمدن دره سند، خط هاراپان یا خط سند را به عنوان مجموعه‌ای از نمادها تولید کرد. این خط نیز پس از کشف روی مهرها و سفال‌ها، هنوز رمزگشایی نشده است.
اگرچه کارشناسان نمی‌دانند این نمادها به چه معناست، اما معتقدند که ممکن است برای تسهیل تجارت و امور اداری ایجاد شده باشد. قدمت این خط به ۲۶۰۰ سال قبل از میلاد در دره سند برمیگردد که امروزه بخشی از پاکستان و شما غربی هند است.
اسکریپت استخوان اوراکل چینی
چین همچنین در سال ۱۶۰۰ پیش از میلاد، نوع خاصی از نوشتار سیستماتیک خود، یعنی خط استخوانی اوراکل، را ابداع کرد.
چینی‌ها حروف را روی استخوان‌های شانه گاو یا لاک لاک‌پشت حک می‌کردند. نوشته‌های روی این استخوان‌ها عمدتاً مربوط به پیشگویی‌هایی است که برای خانواده سلطنتی اواخر شانگ انجام می‌شد.
این پیشگویی‌ها شامل قرار دادن استخوان‌های پیشگو در معرض آتش و ایجاد ترک در آنها بود. سپس ترک‌ها تفسیر و روی همان استخوان‌ها حک می‌شدند.
حدود ۱۵۰،۰۰۰ کتیبه استخوانی مربوط به پیشگویی کشف شده است که اکثریت قریب به اتفاق آنها در یینشو قرار دارند. آنها به عنوان قدیمی‌ترین مجموعه نوشتاری در چین در نظر گرفته می‌شوند. آنها همچنین مستقیماً با خانواده خطوط چینی که در طول سه هزاره بعدی نوشته شده‌اند، مرتبط هستند.
ریشه‌های الفبا
اولین سیستم نوشتاری الفبایی بین سال‌های ۱۹۰۰ تا ۱۷۰۰ پیش از میلاد توسعه یافت. این سیستم که به خط پروتو-سینایی معروف است، شامل ۳۰ علامت بود و نام‌های مصری را به یک زبان سامی ترجمه می‌کرد. صداهای این نام‌ها به صداهای زبان سامی تبدیل می‌شدند.
کتیبه‌های خط پروتوسینایی برای اولین بار در سرابیت الخادم در مصر کشف شدند و گمان می‌رود که پیش درآمد الفبای فنیقی باشند.
الفبای فنیقی
زبان فنیقی به شدت تحت تأثیر مصر بود، که جای تعجب نیست زیرا مصر بین قرن‌های ۱۶ تا ۱۴ پیش از میلاد، فنیقیه را کنترل می‌کرد. فنیقی متعلق به کنعان است (به عنوان یک زبان کنعانی). همچنین با عبری بسیار نزدیک است.
مورخان از طریق متون نوشتاری پراکنده کشف‌شده، با زبان فنیقی آشنا هستند. پیش از ۱۰۰۰ سال پیش از میلاد، این زبان با استفاده از نمادهای خط میخی رایج بین‌النهرین ترسیم می‌شد.
اولین نمادهای الفبای فنیقی در بیبلوس یافت شدند، اما آنها از خط میخی مشتق نشده بودند، بلکه از هیروگلیف مصری توسعه یافته بودند
۲۲ حرف فنیقی در پایان قرن دوازدهم پیش از میلاد استاندارد شده‌اند. با این حال، این حروف شامل مصوت‌ها نبودند و رمزگشایی آنها را فوق‌العاده دشوار می‌کرد.
الفبای یونانی
در طول قرن هشتم پیش از میلاد، خط فنیقی به الفبای یونانی تبدیل شد. برخلاف خط خطی B میسنی که اساساً برای اهداف کاربردی استفاده می‌شد، الفبای یونانی به حفظ سنت‌های ادبی کمک کرد. از این خط برای نوشتن ایلیاد و ادیسه استفاده شد. همچنین به یونانیان در ثبت سنت‌های مذهبی مانند تئوگونی کمک کرد.
از آن زمان به بعد، الفبای یونانی در تولید آثاری که موضوعاتی مانند تاریخ، پزشکی، علم، فلسفه، جانورشناسی، نجوم، زیست‌شناسی، نویسندگی خلاق و موارد دیگر را بررسی می‌کردند، نقش مهمی داشت.
الفبای یونانی همچنین اتروسک‌ها را مجذوب خود کرد و آنها آن را به رومی‌ها منتقل کردند. در عوض، رومی‌ها از این الفبا برای ایجاد خط لاتین استفاده کردند.
الفبای لاتین
الفبای لاتین برای اولین بار در اشیایی مانند سنجاق شنل، ستون انجمن رومی و فیبولا پرنسته استفاده شد. این قدمت به قرن هفتم پیش از میلاد برمیگردد .
این الفبا در ابتدا ۲۳ حرف داشت و بعداً با اضافه شدن J، U و W به ۲۶ حرف گسترش یافت. در قرن نهم خط کوچک کارولینگی با معرفی حروف کوچک، خط را استاندارد کرد و خوانایی را بهبود بخشید.
الفبای لاتین در سراسر اروپا گسترش یافت و در نهایت توسط چندین منطقه و زبان، از جمله آمریکا، آسیا و آفریقا، پذیرفته شد. این الفبا همچنان پرکاربردترین سیستم نوشتاری الفبایی جهان است و به عنوان پایه و اساس نوشتن انگلیسی و سایر زبان‌ها عمل می‌کند.
بقیه‌اش دیگر تاریخ است
در نهایت، کاغذ در سال ۱۰۵ میلادی در چین توسط یکی از مقامات دربار به نام کای لون اختراع شد که تکنیک‌های کاغذسازی را معرفی کرد. این امر انقلابی در نگارش و ثبت اسناد ایجاد کرد.
همچنان که کاغذ جهان را شگفت‌زده می‌کرد، خطوط بیشتری مورد استفاده قرار گرفتند. در شبه جزیره عربستان، خط عربی با گسترش اسلام در قرن هفتم میلادی برجسته شد.
سنت سیریل و متدیوس الفبای گلاگولیک را توسعه دادند که برای ایجاد الفبای سیریلیک اقتباس شد. این الفبا برای ثبت متون مذهبی برای مردمان اسلاو در اروپای شرقی در قرن نهم میلادی مورد استفاده قرار گرفت .
سپس، در سال ۱۴۴۰، یکی از بزرگترین اختراعات مرتبط با نوشتار، سوادآموزی و آموزش را به شدت تحت تأثیر قرار داد. اختراع چاپ با حروف متحرک توسط یوهانس گوتنبرگ، امکان تولید انبوه کتاب را فراهم کرد. قبل از چاپخانه گوتنبرگ، کتاب‌ها باید با دست کپی می‌شدند که زمان بسیار زیادی می‌برد.
نویسندگی مدرن و عصر دیجیتال
تا قرن نوزدهم ، ماشین‌های تحریر اختراع شده بودند که بلافاصله سرعت تولید اسناد را افزایش دادند و به استانداردسازی بیشتر نوشتار کمک کردند.
پیشرفت واقعی مدرن در قرن بیستم با اختراع رایانه‌ها و پردازشگرهای کلمه رخ داد . ناگهان، کلمات دیگر فقط روی کاغذ ظاهر نشدند، بلکه روی صفحه نمایش ظاهر شدند. نرم‌افزارهای پردازش کلمه، فرآیند نوشتن، ویرایش و انتشار را کاملاً متحول کردند.
در قرن بیست و یکم، این [روش/روش/…] جای خود را به اینترنت و گوشی‌های هوشمند داد. امروزه، مردم می‌توانند روی تلفن‌های همراه خود پیام بنویسند، از جمله پیامک و ایمیل. آنها همچنین از طریق پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی با هم ارتباط برقرار می‌کنند، که بسیار متفاوت از اولین لوح‌های گلی خط میخی است.
کدام زبان‌ها از راست به چپ نوشته می‌شوند؟چینی سنتی و ساده‌شده، چندین گویش ژاپنی مانند کانجی، هیراگانا، کاتاکانا و دو گویش کره‌ای؛ هانگول و هانجا یا از چپ به راست یا از بالا به پایین نوشته می‌شوند.
میراث ماندگار نویسندگی
هنر نوشتن یکی از دگرگون‌کننده‌ترین و ارزشمندترین دستاوردهای بشریت است. این هنر به طور مؤثری مسیر تمدن را از نقطه آغاز تا جایگاه کنونی‌اش تغییر داده است.
درک تاریخ نگارش به ما کمک می‌کند تا بفهمیم اجدادمان چقدر مبتکر بوده‌اند. همچنین پیوسته تأثیر این اختراع را بر پیشرفت بشر برجسته می‌کند.
همچنان که بشریت به شکل‌دهی به شکل و کارکرد نوشتار ادامه می‌دهد، نقش پایدار آن در گرد هم آوردن مردم در طول تاریخ آشکار خواهد ماند.
